Al op jonge leeftijd wist Dennis Møgelgaard dat hij kunstenaar wilde worden, maar toen hij de juiste opleiding zocht kon hij die in Denemarken niet vinden. Hij was op zoek naar een academie waar hij de ambachtelijke en precieze manier van schilderen kon leren.
Uiteindelijk heeft hij zich het vak voornamelijk zelf geleerd. Møgelgaard schildert stillevens. Eén groot object met daaromheen enkele kleinere objecten staan op een tafelblad waar we schuin op kijken. De voorstelling is gecentreerd. Achter- en ondergrond zijn sober gehouden: egale vlakken in grijze en bruine kleuren. De voorwerpen die zijn uitgestald, zijn eveneens onopvallend van kleur met net een iets andere toon dan de grote vlakken. Hier en daar is een kleuraccent aangebracht, in de vorm van enkele besjes, een doosje e.d., meestal rood. De compositie is zeer precies uitgewerkt. Zijn werk sluit, wat compositie, licht en technische perfectie betreft, aan bij dat van de Magisch Realisten uit de jaren dertig. De schilder ontdekte het werk van kunstenaars als Koch, Ket en Willink tijdens zijn zoektocht naar herkenning in de kunst. In Denemarken kon hij die niet vinden.

Zijn voorstellingen zijn in koel licht geplaatst waardoor een sterk licht-donker contrast wordt geschapen. Niet de objecten zelf, maar de compositie van kleurvlakken en het scheppen van evenwicht staan centraal in het werk. Helderheid, een gelijkmatige lichtval, rust en harmonie in kleur en vorm is waar de kunstenaar naar streeft. De invloed van Jan van Tongeren is erkenbaar. Deze kunstenaar is een groot voorbeeld voor M?aard, die ook van Tongerens werk verzamelt. Evenals bij zijn leermeester keren bij de Deense kunstenaar dezelfde objecten steeds terug, maar de laatste werkt echter meer met ronde, sierlijke vormen, die zijn werk een zachtere uitstraling geven. Ook het kenmerkende kleurgebruik van Van Tongeren met zijn koele pasteltinten ontbreekt in het werk van de Deense kunstenaar. Zijn kleurenpalet is beperkter. Slechts in een enkel geval bepaalt een sprekende kleur zijn compositie.
In de verschillende werken van M?aard komen we verwijzingen naar de kunstgeschiedenis tegen. Het zelfportret met uil van Jan Mankes wordt een aantal keren afgebeeld, een ingepakt hoofd dat sterk aan Christo doet denken of het zeemeerminnetje in de haven van Kopenhagen. Ook vinden we verwijzingen naar de Deense literatuurgeschiedenis. Maar de betekenis van deze beelden lijkt niet het belangrijkste; zij dienen primair als vorm waarmee de compositie wordt opgebouwd.

De kunstenaar is lid van een groep gelijkgezinde collega's die in 1989 de Deense Figuratie heeft opgericht. Zij streeft naar meer waardering van het publiek voor het Deens realisme door middel van tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Op zoek naar erkenning van zijn werk kwam de schilder in Nederland terecht. Daar vond hij wat hij zocht.
Hoewel geen Nederlander is M?aard opgenomen in de stal van galerie Mokum vanwege zijn verwantschap met de Nederlandse realistische schildersstijl en zijn technische perfectie. Sinds 1997 is hij aan de galerie verbonden.